Er wordt daar willens en wetens gediscrimineerd. Niet op afkomst of sexe. In Het Kruithuis in Stad wordt bij twijfel de leeftijd van de gasten gecontroleerd. Het zou een té spannende voorstelling kunnen worden, vandaar.
Want dan willen er weleens traantjes of plasjes gaan vloeien, daarom. Deze woensdagmiddag valt het mee: een voorstelling met danserij. Hij zal ongeveer vijf jaar zijn en dat mag. Hij voldoet aan de minimumleeftijd voor entree die vandaag vier is. Samen met zijn vader komt hij binnen; duidelijk de eerste stappen in een vreemde, nieuwe wereld die best spannend lijkt. Als vijfjarige kerel laat je daar natuurlijk niets van merken. Maar het is eigenlijk toch wel fijn dat hij niet helemaal alleen is… Na een klein uur komt hij -rode konen- swingend naar buiten, ver voor zijn pa uit. De mevrouw van achter het buffet informeert hoe of het was. Blij met deze serieuze aandacht (Eén theaterbezoek en je telt meteen mee in de wereld van volwassenen, zie je het jonkje denken). Hij heeft geslingerbreakdanst. Leuk? “Nou”, weegt hij zijn woorden, “voor slingerbreakdansen moet je heel cool dansen”, instrueert hij. Buffetmevrouw kijkt vader aan en ziet hem wegdromen en denken aan eigen jongensjaren. Slingerompie deden ze toen. En dat ging soms behoorlijk ruig. Zijn zoon zou het nu cool noemen, vast en zeker. Maar daarover spreken ze elkaar later misschien eens, over een jaar of wat. Als Het Kruithuistheater al lang niet meer bestaat.
Jos Rietveld, Mengelmous (Dagblad van het Noorden), 20 november 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten