zondag 30 april 2017

Veilige hightea Rembrandt van Rijn


Onbezorgd genieten bestaat bij de gratie van veiligheid. Ook op mps Rembrandt van Rijn gelden veiligheidsvoorschriften. Nadat we, op de tweede dag, Düsseldorf verlaten en van de lunch genieten wordt rondgroepen dat we, alvorens in Bonn aan te meren, een brandoefening houden.
Het is niet het eerste wat je verwacht te doen op een Paascruise over de Rijn. Lang niet iedereen heeft eerder ergens aan een brandoefening meegedaan, sommigen doen een beetje schutterig-giegelig.
Maar als iedereen met reddingsvest aan op het bovendek staat, wordt de ernst van de situatie duidelijk. Alle bemanning en medewerkers die maar even weg kunnen, zijn aanwezig. Iedereen verzamelt volgens het afgesproken schema, zodat snel en overzichtelijk gecontroleerd kan worden of inderdaad allen aanwezig zijn. Van ieder afzonderlijk wordt nagekeken of de reddingsvesten juist zijn vastgeknoopt.



De hele operatie duurt, mede dankzij de eerder gegeven instructies, krap een kwartier. Omdat het niet echt weer is om te zonnen, wordt hier nu het belang van een dergelijke oefening goed duidelijk.
De kapitein is tevreden over het verloop van deze oefening. En passant attendeert hij ons op de hightea zo meteen op het programma.


Twintig minuten later snoept iedereen van de taarten, cakes, soesjes en bavaroises. De sfeer is nog steeds super-ontspannen. Maar dan met een vleugje grotere zelfverzekerdheid en idem waardering voor dit onverwachte belangrijke intermezzo.

maandag 17 april 2017

Weldadige Paascruise


De onweerstaanbare trek naar het water.
De behoefte aan een korte vakantie dichtbij zonder verplichtingen en verantwoordelijkheden. De keuze voor een vierdaagse Rijncruise aan boord van de Rembrandt van Rijn van Feenstra Rijnlijn. Als het tegenvalt kort genoeg te overleven; als het meevalt, valt het mee.
Het valt niet mee en het is inderdaad te overleven. Het is onvergelijkbaar grandioos!
Het moet een fris Paasweekeinde zijn geweest maar in herinnering blijven het vier onvergetelijke dagen onbezorgd zomer. Alles ontstijgt alle verwachtingen: de ontvangst, de verzorging, de sfeer. De internationale, professioneel-gastronomisch zeer gedreven crew is een team dat feilloos op elkaar is ingespeeld. We vallen van de ene verrassing in de andere attente verwennerij –hoe klein soms ook. Zoals een chocolade paashaasje op het kussen van het opgemaakte bed op Paasavond. Alle ontbijten, lunches, diners en tussendoortjes vers en verantwoord klaargemaakt en feilloos vakkundig gepresenteerd. ‘Vier dagen superlatieven’, zegt iemand.

Mogelijkheden voor interessante excursies in Düsseldorf, Bonn en Keulen; terwijl ‘thuis’ diverse faciliteiten lonken voor een ontspannen verblijf aan boord. Het Farewell Dinner waarin iedereen zich op zijn Paasbest tooit en de Paasbrunch vormen een afscheid in crescendo. Wat blijft is een klein beetje weemoed, herinneringen aan een fantastisch feest vol ongeëvenaarde hoogtepunten.
Wat blijft is ook vooral erg veel respect en waardering voor Claude Vandenberghe en zijn crew –een gouden combinatie. Deze dagen pakt niemand ons af.
      









zondag 9 april 2017

Tuigje voor ezel of kameel


Dat ruim 1100 lezers mijn voorgaande blog zouden bekijken en een groot aantal hierop via blog en andere social media ging reageren had ik niet verwacht.
Voor veel lezers (kijkers) is het voorwerp op de foto een (roar) fetuut, een vreemd ding.

Het is, ik noem een aantal oplossingen, geen bakijzer om koekjes ofzo boven het vuur te bakken. Geen perenpoffer, kippenboutjesmaker of laarzenspanner en geen glasblazersgereedschap.
Ook worden de opties schounmoakersraive of specifieker: ouderwets ding om schoenen te zolen en pers voor een lihanboutje genoemd, pijpenstandaard, iets gynaecologisch of prostaterig.
Zeer origineel is tuigje voor een ezel of kameel om water of wat ook mee te dragen, net als krultang en eierballenstamper.
Bij de reacties ook de vraag ‘Wanneer de uitslag komt’ en een kort en duidelijk: ‘Vertel...’

Nou, het is zo: Erik Doornbos, derde generatie bakkers ‘van banket naar patat’ laat Henk Scholte en mij dit, wanneer we, via de dagversgedraaide eierballen, in gesprek komen over de producten die de familie er sinds 1939 maakt, enthousiast zien. Gereedschap dat zijn vader jarenlang gebruikte om… lihanboutjes te fabriceren.

Je komt ze weinig meer tegen maar jaren 70 verkopen veel snackbars en cafetaria’s deze snack.

Wie hiermee begon? Ik weet het niet.

Vorsing door zelfde mede-eierbal-waardering-aanvrager Henk levert een advertentie op.

En, voor de statistiek: twee reageerders geven het goede antwoord.
Kennis of gokje? In elk geval hulde.


vrijdag 7 april 2017

Wie kent dit?





Nee, het is geen kunst.

Hoewel een bepaalde vorm van esthetiek niet ontkend kan worden.

Het bestaan van het 'resultaat' waarvoor je dit gebruikt kende ik wel, dit gereedschap niet.




Personen werkzaam in de betreffende sector even wachten met reageren...

maandag 3 april 2017

Ontdekking Aaierbale


Toen ik net in Stad woonde en met buurman op boodschap meeging, loodste hij mij meteen naar de Carolieweg. Zijn: “Aaierbale!” maakte nieuwsgierig. Het woord had ik pas ergens opgevangen. Stad was nieuw en ongeveer alles hail bezunder.
Noaber zee tegen dames van de wereldberoemde cafetaria Succes met filiaal aan de overkant van de straat, dat dit heur -en hij knikte naar mij- eerste pruiverij van de Alderbeste regiosnack van de haile wereld was.“Doarom gainent oet loket veur heur, mor n vrizze: Grunneger cultuur oet de frituur”, grapte hij. Aan de muur hingen oude, ingelijste prijslijstjes. Waarop bijvoorbeeld, wie kent ze nog? nierbroodjes aangeprezen werden voor een paar dubbeltjes.
Met een zwierig gebaar werd mijn snack overhandigd. Aaierbale bestond uit een ei, in een gepaneerde ragoutachtige jas. Behalve dat de smaak me wel beviel, had ik ook het gevoel min of meer iets gezonds te eten. Hierna at ik op veel plaatsen, in en boeten Stad, aaierbalen. Overal anders omdat elke snackbar- of automatiekuitbater ze zelf maakt.
Tegenwoordig schijnen er ook turbo-geconserveerde varianten te bestaan. Lijkt me geen vergelijk maar misschien vergis ik me.
Ooit gebruikte ik aaierbale oet Stad voor een nationale advertentiewedstrijd en won een tweede prijs. Ze smaken me nog steeds; aaierbale is nait alleneg n goud Grunneger streekprodukt, dizze bale is n Grunneger pronkjewail!
Maar die allereerste was het aller-allerlekkerst. Gewoon, omdat het een mooie middag was en de eerste keer maar één keer komt.

(*) Aaierbale op foto is van guster, dai is van Cafetaria Doornbos, Paterswoldseweg in Stad.
Jos Rietveld, Mengelmous (Dagblad van het Noorden), 22 november 2011