Ontdekking Aaierbale

Toen ik net in Stad woonde en met buurman op boodschap meeging, loodste hij mij meteen naar de Carolieweg. Zijn: “Aaierbale!” maakte nieuwsgierig. Het woord had ik pas ergens opgevangen. Stad was nieuw en ongeveer alles hail bezunder.
Noaber zee tegen dames van de wereldberoemde cafetaria Succes met filiaal aan de overkant van de straat, dat dit heur -en hij knikte naar mij- eerste pruiverij van de Alderbeste regiosnack van de haile wereld was.“Doarom gainent oet loket veur heur, mor n vrizze: Grunneger cultuur oet de frituur”, grapte hij. Aan de muur hingen oude, ingelijste prijslijstjes. Waarop bijvoorbeeld, wie kent ze nog? nierbroodjes aangeprezen werden voor een paar dubbeltjes.

Met een zwierig gebaar werd mijn snack overhandigd. Aaierbale bestond uit een ei, in een gepaneerde ragoutachtige jas. Behalve dat de smaak me wel beviel, had ik ook het gevoel min of meer iets gezonds te eten. Hierna at ik op veel plaatsen, in en boeten Stad, aaierbalen. Overal anders omdat elke snackbar- of automatiekuitbater ze zelf maakt.
Tegenwoordig schijnen er ook turbo-geconserveerde varianten te bestaan. Lijkt me geen vergelijk maar misschien vergis ik me.
Ooit gebruikte ik aaierbale oet Stad voor een nationale advertentiewedstrijd en won een tweede prijs. Ze smaken me nog steeds; aaierbale is nait alleneg n goud Grunneger streekprodukt, dizze bale is n Grunneger pronkjewail!
Maar die allereerste was het aller-allerlekkerst. Gewoon, omdat het een mooie middag was en de eerste keer maar één keer komt.

(*) Aaierbale op foto is van guster, dai is van Cafetaria Doornbos, Paterswoldseweg in Stad.
Jos Rietveld, Mengelmous (Dagblad van het Noorden), 22 november 2011