Het was eventjes zoeken en toen vond ik 'em: de column die ik een paar jaar terug, om precies te zijn op 10 mei 2011, in het Dagblad van het Noorden schreef over De Kermis op De Hoogte. De column, inclusief een referentie naar Eddy Koekkoek's 'Kermis op De Hoogte'.
Die columns, Mengelmous, schrijf ik nog steeds met veel plezier. Ze gaan over wat zo mooi en bijzonder is aan Groninger taal. Wat mij, als import-Stadjer, opvalt omdat Gronings nou eenmaal niet mijn eerste taal is en taal wel mijn affeer.
zaterdag 20 januari 2018
woensdag 17 januari 2018
Eén dag, twee zeer nare berichten
Zijn ‘Kermis op De Hoogte’ is grote klasse. Misschien een klein lied, maar juist daarom eerlijk en oneindig mooi. Hij zingt zoals 5 mei op De Hoogte elk jaar was, en nog een beetje is. Een kleine kermis in een historisch deel van Stad dat niet naar kermis in de stad hoeft omdat er thuis, om de hoek, eigen kermis is.
Eddy is, was een verpersoonlijking van de blues met een tikje rock-‘n-roll; ondanks tegenslagen, naast de korte mooie momenten, doorgaan op de enige weg die er is. Dan duurt 67 jaar voor een artiest soms lang maar is opeens toch voorbij.
Bert Dijkhuizen (1960) was ook ziek en zou niet meer beter worden. Bert als filmmaker is voor mij een andere Bert dan die ik kende, eind jaren 80. Hij is in die tijd een van de mannen van Mean Machine, die ik al snel ging managen. Bij elk optreden moest ik in elk geval één, als het even kon, twee kratjes bier contracteren.
Andor, Bert en Dikki kwamen er een eind mee.
Dat was ook geen probleem want ik reed en hield het hoofd nuchter.
In 1988 of ’89 ben ik de Heavy Metal X-mas Angel bij het, zover ik weet, tot nu toe enige sensationele (Noord-)Nederlandse Heavy Metal X-masconcert in een café ergens in de Steentilstraat.
Bert, fractiemedewerker Stadspartij en 100%, wist al in, ik meen, 1983 de stadhuistrappen te bereiken, als er een alternatieve troonrede wordt voorgelezen. Ludiek punt als aangenamere temperatuur maar ook iets over ons gas stond erin. Actualiteit Avant la lettre kun je het noemen.
Eddy en Bert zijn, terwijl ik dit schrijf, misschien wel op weg naar de muzikantenhemel. Dat zou mooi zijn.
vrijdag 5 januari 2018
Speisewirtschaft Kumpel & Keule
We praten aan een grote tafel in Markthalle Neun ontspannen met Hendrik Haase alsof we elkaar al jaren kennen. Zijn visie en die van zijn collega’s komt overeen met de onze: dieren in hun eigen omgeving rustig laten opgroeien, slachten en vervolgens van snoet tot staart verwerken.
Het overzichtelijk, netjes en ongeveer volle Speisewirtschaft Kumpel & Keule is dichtbij: een paar straten richting Görlitzer Bahnhof. Ja, ze weten dat wij komen, Hendrik heeft hen op de hoogte gesteld. Of we het vervelend vinden aan te schuiven bij een andere tafel. Welnee, waarom?
Nieuw-Zeelands lerarenechtpaar Sam en James reizen 3 maanden door Europa. Ze blijven, heel slim, overal minstens één week zodat ze later hun herinneringen beter kunnen plaatsen. Later in de week treffen ze hier haar ouders, met kerstmis de zijne in Londen. Natuurlijk hopen ze op een witte kerst, thuis staan ze eind december vaak achter de barbecue. Sam is zo vriendelijk mij haar top 3 van Nieuw-Zeelandse wijnen te geven.
Vooraf eten we een rindfleisch Tartar met een eierdooier die er zeer vloeibaar uitziet, alleen niet loopt bij aansnijden.
Een kort gekookt ei
een aantal minuten in water van, ik meen, exact 46 graden licht laten stollen,
vertelt de kok als hij informeert of alles goed gaat.
Fantastisch, zeker met de
ultraverse tartaar die pas gemaakt is toen we deze keuze maakten.
Van de overzichtelijke kaart kiezen we vervolgens de Canard
de Kumpane en de Ochsenbacke. We delen een Caesar Salad met geringelte Beete en
Haselnuss. Alles is kraakvers; dit feestje vergeten we niet snel. Ondanks de
volle zaak vinden de koks telkens tijd om, zonder dat het irriteert (!), overal
hun enthousiasme voor wat en hoe ze dat doen, te delen.
Als dessertwijn bij de Schmalzkuss en het Gelbes Glück
adviseren ze een Pietra Scura Lambrusco Dop.
Zo’n lambrusco zag ik niet eerder in een Italiaans restaurant.
Sterker, het is als we toch nog eens naar Skalitzer Str. 97 gaan, een reisje Berlijn waard.
Zo’n lambrusco zag ik niet eerder in een Italiaans restaurant.
Sterker, het is als we toch nog eens naar Skalitzer Str. 97 gaan, een reisje Berlijn waard.
Overigens, refererend naar mijn voorgaande blog, op de
wc-deuren geen aanduiding waar je zittend of staand kunt plassen; gewoon de
deur proberen. Is dit genderneutraal of niet?
Abonneren op:
Posts (Atom)