Eén dag, twee zeer nare berichten

Eddy Koekkoek (1950) was van De Hoogte en blijft voor mij altijd van De Hoogte.

Zijn ‘Kermis op De Hoogte’ is grote klasse. Misschien een klein lied, maar juist daarom eerlijk en oneindig mooi. Hij zingt zoals 5 mei op De Hoogte elk jaar was, en nog een beetje is. Een kleine kermis in een historisch deel van Stad dat niet naar kermis in de stad hoeft omdat er thuis, om de hoek, eigen kermis is.

Eddy is, was een verpersoonlijking van de blues met een tikje rock-‘n-roll; ondanks tegenslagen, naast de korte mooie momenten, doorgaan op de enige weg die er is. Dan duurt 67 jaar voor een artiest soms lang maar is opeens toch voorbij. 



Bert Dijkhuizen (1960) was ook ziek en zou niet meer beter worden. Bert als filmmaker is voor mij een andere Bert dan die ik kende, eind jaren 80. Hij is in die tijd een van de mannen van Mean Machine, die ik al snel ging managen. Bij elk optreden moest ik in elk geval één, als het even kon, twee kratjes bier contracteren.
Andor, Bert en Dikki kwamen er een eind mee.

Dat was ook geen probleem want ik reed en hield het hoofd nuchter.

In 1988 of ’89 ben ik de Heavy Metal X-mas Angel bij het, zover ik weet, tot nu toe enige sensationele (Noord-)Nederlandse Heavy Metal X-masconcert in een café ergens in de Steentilstraat.

Bert, fractiemedewerker Stadspartij en 100%, wist al in, ik meen, 1983 de stadhuistrappen te bereiken, als er een alternatieve troonrede wordt voorgelezen.  Ludiek punt als aangenamere temperatuur maar ook iets over ons gas stond erin. Actualiteit Avant la lettre kun je het noemen.

Eddy en Bert zijn, terwijl ik dit schrijf, misschien wel op weg naar de muzikantenhemel. Dat zou mooi zijn.