Seizoenstosti!

Jaren 80 kent de horeca in Groningen-Stad nog sluitingstijden. Buiten de diepenring was en is nog steeds café De Smederij. Ik kwam daar een paar jaar alleen als incidentele seizoenbezoeker. Het was namelijk niet om het ene uur dat dit etablissement buiten de diepenring langer mocht verkopen. Ik kwam er voor Het Bokbier, dat toen, enkel en alleen in de herfst, een jaarlijks evenement was. Maar er was meer. Samen met dit goddelijke vocht (‘Dit jaar iets zoeter / straffer dan het vorige’) oefenden de tosti’s uit de contactgrill een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uit.

Nog zie ik de barman met zijn grote snor een door het apparaat geribbelde giga-geplette tosti van de contactgrill losschuiven. De keiheet gesmolten kaasdraden een gevaar voor mijn gretige mond en vingers. Een tweede rondje durfde ik ook nog aan, een grotere uitspatting liet mijn budget niet toe en ik vreesde ook toen al dat meer van iets lekkers niet een evenredige grote genotsbeleving zou genereren. Ondertussen ken ik ook andere tostivarianten, zonder een kwaad woord over mijn oude liefde te schrijven. De horecaklassieker MILAN, zeer geschikt voor de dikkere handgesneden boterham, die, afhankelijk van het brood, een geweldig smakelijke brosse tosti oplevert, -helemaal een feestje met HELA-curryketchup. Dergelijk ciabatta-achtig brood is ook uitermate geschikt om in te wrijven met knoflook, tomaat en olijfolie. Maar dit laatste terzijde. Misschien moet ik toch weer eens naar De Smederij, ik durf tegenwoordig een contactgrill-tosti zonder Bok ook aan. Dan maar met een tripeltje.