Tostie! Standje ½

Het lijkt, zoals alle dingen die simpel lijken, gemakkelijk. Dat is niet zo. Tosti’s bakken. Zonet in het wijkcentrum bestel ik een simpele tosti: bruinbrood met kaas. Allereerst het positieve: de tosti was niet verbrand. Integendeel, de plakjes brood leken eerder ontdaan van kleur verschoten omdat ze een geroosterde staat moesten voorstellen. Lauw, wat, de kou was er net af.

En ook nog met kaas waar korstjes aanzaten. Gelukkig kon ik die er gemakkelijk aftrekken; dat was weer moeilijker geweest als de tosti krokant doorbakken was geweest. Toch braaf de tanden in de eerste helft maar dit was zo’n slappe hap dat ik de dienstdoende buffetbediende vroeg de tweede helft nogmaals te bakken; hetgeen tot enige woordeloze verwondering leidde. Maar wel, zij het zonder enige haast, gebeurde.

Na een poosje wachten dacht ik mijn helft nu wel lang genoeg tussen de grill had gelegen en lekker gebruind zou zijn. Niet. De maagvulling kwam even bleek terug als-ie heen was gegaan. Misschien stond het apparaat op standje ½? Van opperste verbazing, gecombineerd met nu dubbele teleurstelling vergat ik prompt een foto te maken. Wat overheerste was het gevoel dat ik bepaald geen waar voor mijn geld had gekregen. Natuurlijk weet ik dat de werkzaamheden in het wijkcentrum gebeuren door vrijwilligers. Maar dit mag toch geen excuus zijn benedenmaatse kwaliteit te bieden?

Een tosti moet, en niet alleen naar mijn smaak, krokant zijn, met kaas die behoorlijk tegen het smeltpunt zit. Ik plaats hier een foto van de tosti die ik als troost thuis maakte.

Misschien schrijf ik een vervolg over mijn tosti-avonturen, al of niet in de avonduren. Enne, mocht iemand van wijkcentrum F. dit lezen: ik kom graag een keer een workshop tosti bakken geven. Vergees.