Doggybag, avonddienst of gehakt

Ik durf het best. Als ik ergens erg lekker eet maar er toch overblijft, doe ik het. Vragen of de rest mee mag. Het mes snijdt aan meer kanten: ik geniet thuis nog een keer van wat me al goed beviel, de restauranthouder begrijpt dat ik het gebodene werkelijk op prijs stel en… heeft zelf minder afval! Scheelt mij de volgende dag boodschappen en kooktijd. Bovendien, ik betaalde er toch al voor. Reden om zo’n restaurant nog eens te bezoeken.

Is een volgende stap dat we weer allemaal, als in de vorige eeuw, onze eigen pannen meenemen als we gaan ophalen bij de Chinees? Scheelt wel veel plastic verpakkingen!

Wat betreft de foto, dit lijstje vond ik ooit in een zustershuis; een flat waar jonge verpleegkundigen in opleiding intern woonden. Toen ik pas wat oude administratie opruimde, viel het er zomaar tussenuit. Dit boodschappenbriefje, deze menuplanner avant la lettre, is uit een tijd dat er nog niet gesproken werd over doggybags. Maar misschien heeft deze dame (neem ik aan) de erwtensoep wel meegenomen van haar ouderlijk adres, waar ze in het weekeinde verbleef. Zeker geen doggybag, wel een soort van ophaaldiner, als je het ruim ziet.