Met een tas vol groenten en fruit komt ze langs, meteen van boodschap. ‘Even hoor, zo weer weg.’ Jas nog aan en tas in de armen stevent ze richting keuken.
Breedsprakig en vol enthousiasme begint ze meteen met wat ze wil vertellen en wat ik ook graag wil horen, terwijl ze haar volle tas pontificaal op de keukentafel plempt.
Op de keukentafel.
De tafel waaraan elke dag gegeten wordt, waar rauwe en verse ingrediënten voor de maaltijden worden bereid. Die, net als het aanrecht, een dusdanige functie heeft waarbij een aanmerkelijke dosis hygiëne structureel in acht dient te worden genomen.
Als ze haar orale waterval opeens onderbreekt omdat ze mijn grote ogen en verstarde houding opmerkt met een: ‘…Is er iets ofzo?’ kan ik alleen maar uitbrengen (tact is niet mijn grootste talent) ‘En je schoenen er meteen maar naast?'
Dit keer is ze niet snel van begrip. Ik moet haar uitleggen dat haar tas op vloeren van winkels en kroegen, bij bushaltes en op openbare wegen, winkelstraten, stations en trottoirs heeft gestaan. Daar waar haar schoenen haar ook allemaal hebben gebracht. Dat ik dat niet op tafel wil hebben. Nee, ik heb geen smetvrees maar er zijn grenzen.
‘O, jee, goh, ja, nooit over nagedacht’, zeg de laiverd dan terwijl ze de tas op de grond zet. Met enkele korte details rondt ze het verhaal staccato af.
Koffie komt er niet van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten