Delfi, 21e eeuwse klassieke Griek

Giorgos Ioannidis: 
‘Ik ben kok, ik werk alleen met de beste ingrediënten.’

Oprecht hartelijk je gasten ontvangen is één ding, dit doen in een keurig gestreken wit overhemd met jasje en of dasje gaat een streepje hoger. Juist inschatten voor welke gast(en) je de stoel aanschuift, een andere. Wachten met neerzetten van gerechten tot alle tafelgenoten terug zijn van sanitaire- of nicotinepauze, nog een. 

Klassieke gastronomie   

 

Bovenstaande voorbeelden zijn tekenend voor klassieke gastronomie. Dit heeft niets te maken met sterrenrestaurants, knipmesgedrag  of de gedachte dat je bij een daghapgelegenheid niet uitstekend kunt eten.   

Het gaat eveneens om wàt er op tafel komt. Gerechten met toewijding, noem het liefde, samengesteld, waarbij bovendien verse ingrediënten zijn gebruikt; schilderijtjes op je bord leiden af.

 

Delfi

Zo’n restaurant, aan het Noorderplantsoen in Groningen, is Delfi. Een klassiek voorbeeld van hoe het eigenlijk ook alweer ging en hier, gelukkig nog steeds gaat.

 

We blijven praten over Piperosoepa, de romige paprikasoep, over Panzaria, giga-smakelijke bietensalade,
 Loukaniko, salade met Griekse worst, de Gamba salade, de Gegrilde Spareribs die smaken als geen andere spareribs ooit smaakten, de Kalamaria; inktvisringen die allesbehalve rubber zijn! Oh, en de Patates fournou, ook wel ‘patatas lemoni’, aardappelen met citroen, wat een misschien onverwachte maar goddelijke combinatie is, de Atherina, kleine gebakken visjes waar je me midden in de nacht voor wakker mag maken. 

Neem dan vooral Baklava mee die, niet mierzoet, hier gewoon onwaardeerbaar lekker is.

Kok Ioannidis is overtuigd van het onderscheid dat zijn superverse ingrediënten maken; hij stuurt soms een leverancier terug omdat het vlees of de groente niet zo mooi is als hij zijn gasten wil voorzetten. ‘Ik ben kok, ik werk alleen met de beste ingrediënten.’ 

Tweede generatie uitbater Koynatidis glimlacht breed. Hij is meer dan tevreden met deze kok. Wij ook.